بگذارآب شان را درهاون بکوبند! مردم در16 آذر...

آرش صبحی

باتوجه به رویدادی که قراراست فردا 16 آذر88 درمملکت اتفاق بیفتد، و وقوع آن میتواند جهان را متوجه رویدادهای کشورمان نماید، واخباراین رویدادها میتواند درراس اخباررسانه های جهان قراربگیرد، وحتی موجبات تکان جدی دیگری درذهن رهبران جهان را رقم بزند، به اتفاق دونفرازفعالین وکنشگرانی که لزومی به ذکرنام آنها نیست، سواربر اتومبیل شدیم تا 24ساعت مانده به وقوع این رخداد تاریخی وبسیارپراهمیت، وضعیت شهر ونقاطی را که فکرمیکردیم فردا میتواند درزمره نقاط استراتژیک باشند را مورد ارزیابی قراربدهیم.
اولین مکان مورد بازدید بزرگراه کردستان بود که راههای فرعی وانشعابی زیادی داردکه منتهی به کوی دانشگاه وخیابان امیرآباد شمالی میشود. برسربسیاری ازاین خیابانها ماسه وبلوک سیمانی ریخته شده بود.
ظاهرقضیه این بود که شهرداری درنظردارد دراین خیابان یا آن کوچه کارهای پل سازی واقداماتی ازاین دست انجام بدهد. وازنظرما بدان معنا بود که آقایان با این اقداماتشان عملا"مبادی ورودی خیابانهای منتهی به کوی دانشگاه رامسدود نموده اند تاازاین طریق قادرباشند ازتردد اتومبیل پیشگیری نموده وبا گماردن چند سربازوظیفه انتظامی یا ... از تردد افراد پیاده نیز جلو گیری نمایند. اینکه اینگونه اقدامات چقدرموثرباشد، پرسشی بود که ما برای آن جواب قانع کننده ای نداشتیم.
لازم بذکراست که بزرگراه کردستان ازجمله مسیرهائی است که درگذشته های نه چندان دور که مردم سالروزهای قیام دانشجوئی 18 تیررا گرامی میداشتند، امکانات فراوانی برای مردم سواره وپیاده داشت تا بتوانند تجمعات را ازاین خیابان به آن خیابان بکشانند، وسواره ها نیز با ایجاد راه بندان وزدن بوق های ممتد موجبات کلافگی ماموران حکومتی را فراهم بیاورند. یک لحظه بیاد گرامیداشت سالروز18 تیر درسال 80 درهمین خیابان افتادم که چه خبرمیشد ومردم چه شوری داشتند. یک لحظه افسوس آنروزها همه وجودم رافراگرفت وآهی سرشار ازدریغ حمایت اصلاح طلبان درآنروزها ازته دل مرا مبهوت کرد. اما خیلی زود با خود اندیشیدم که شوروخروش آنروزها بازهم نمایان شده است. همان شوری که این روزها دوباره از خواب بیدارشده ودارد میرود تا این بارتمامی تمهیدات وبرنامه ریزی سرکوبهای رژیم را درهم بکوبد وکاخ ظلم را برسرظالمان آوار نماید.
بخود آمدیم وبا یک نگاه به پشت سر دریافتیم که این بزرگراه چه کاربرد خوبی برای تجمعات مرد، وافت وخیزآنها داشت. دراکثرخیابانهای فرعی که ازسوی امیرآباد شمالی و کوی دانشگاه امکان تردد به کردستان وجود دارد، نیروهای امنیتی بچشم میخوردند که مشغول شناسائی خانه ها وساختمانهای نیمه کاره بودند که مبادا مردم درصورت هجوم ماموران سرکوب بتوانند وارد آنها بعنوان پناهگاه بشوند. دریک مورد شنیده شد که به بسیاری از منازل این مناطق هشدار داده شده که مبادا به کسی اجازه ورود داده شود، یا اینکه کسی از پشت بام وبالکن منزلش عکس و تصویری بگیرد!! بنظرخیلی مضحک میرسد که یک رژیم مدعی مردمی بودن تا این حد ازمردم وحضورسبزشان درخیابانها به هراس افتاده باشد که خانه بخانه ولابد طبقه به طبقه هشدار دهد که مبادا… عجبا به این قدرتمندی پوسیده، وعجبا به اینهمه وحشت وزبونی!
سری هم به خیابان انقلاب زدیم تا شرایط موجود درحوالی وحاشیه دانشگاه تهران را نیزمورد ارزیابی قراردهیم. بظاهرهمه چیزعادی مینمود. اما این ظاهرقضیه بود. پارک متعدد اتومبیلهای پژو405 واتومبیلهای پلیس با عناوین مختلف حکایت ازآن مینمود که نیروهای امنیتی درجای جای این منطقه، حدفاصل بین ابوریحان و16 آذر، بهمراه نیروهای انتظامی یونیفورم پوش ولباس شخصی درمنطقه حضوری گسترده دارند تا بزعم خودشان برای فردا برنامه ریزی لازم را بنمایند. با تمامی تمهیدات استتاری که رعایت میشد، اماتحرک نیروها وکارشناسان امنیتی وپلیس کاملا ملموس ومشهود بود. درخیابان شانزده آذرکه ازمنطقه غرب دانشگاه تهران آخرین خیابان به میدان انقلاب ( 24 اسفند سابق) محسوب میشود، تلاش نیروها درکوچه ها وخیانهای فرعی بروشنی قابل فهم بود. بنظرمیامد که بعضی شان با شناخت قبلی وتجربیات پیشین خیلی آرام وبدورازچشم رهگذران ومردم وشاید هم همسایگان به بعضی ساختمانها مراجعه وبا هشداربه آنها نوعی هراس را ازپیش به ساکنین القا مینمودند. خیابان ایتالیا انباشته ازاتومبیلهای پلیس واتومبیلهای امنیتی بود که خود داستان عجیبی مینمود.
همه آنچه که دیده شد وبخش ناچیزی ازآن دراین نوشتاربازتاب داده میشود، حکایت ازآن دارد که آقایان فقهای حکومتی و سرداران وکارگزاران حکومت الهی عدل علیف کماکان مصمم هستند مسیری را طی کنند که طی شش ماهه گذشته بکرات پیموده، وبا اینکه راه بجائی نبرده اند، بازهم میخواهند همان مسیررا طی نمایند.
دوستی که با بهمراه اوبه این گشت وگذارقبل از16 آذر رفته بودیم گفت: بگذارمثل همیشه آب شان را درهاون بکوبند وشیپورراازسرگشادش بزنند.
باید منتظرعصیان وخروش یک ملت بمانند، که مردم ایران با قرارگرفتن درکناردانشجویان، پاسخ مناسب ودرخوری به آنها خواهند بدهند، تاهمه شان دریابند که مرگ محتومشان نزدیک است وگریزی هم ازآن وجود ندارد. 16 آذر، روزدیگری خواهد بود که ناقوس مرگ این حکومت را با قدرت بصدا درخواهد آورد.

ایران 15/ آذرماه 88