صدای ساز آقای چاوز

با آنکه به بار آمدن رُسوایی دیپلُماتیک در سفرهای خارجی آقای احمدی نژاد، گُماشته ولی فقیه بر مسند ریاست جمهوری موضوع تازه ای به شُمار نمی آید اما آنچه که در 3 هفته اخیر سیاست خارجی جمهوری اسلامی ناچار به هضم آن گردیده، بی گمان از کیفیت تازه ای در این زمینه حکایت می کُند.

رژیم ولایت فقیه به گونه روز افزونی با فاصله گیری نزدیکان کم شُمارش در جامعه جهانی روبرو می شود. این واقعیت تلخ را ابتدا رووسای جُمهور تُرکیه و برزیل به آقای احمدی نژاد یادآوری کردند. برخلاف پروتُکُل معمول دیدارهای رسمی، هیچیک از همتایان وی حاضر به استقبال از او در فرودگاه یا دیدار در محل اقامت رسمی خود نشد. حرکت مزبور که در عُرف دیپلُماتیک یک توهین صریح محسوب می شود، از سوی هیات اعزامی بارگاه ولایت بدون هیچ واکُنشی قورت داده شُد.

در نظر به آنچه که به انتظار گُماشته آیت الله خامنه ای در ونزوئلا نشسته بود، شانه سرد آقایان گُل و لولا، یک آغوش داغ می تواند به حساب بیاید. آقای چاوز فقط به غیبت از مراسم استقبال از آقای محمود احمدی نژاد اکتفا نکرد، او همچنین میهمان خود را وادار کرد تا با ریتم سرود شاهنشاهی از برابر گارد احترام عُبور کُند.

تصادُف یا عمد، در هر حال نتیجه یکسان است و آن بی اعتباری و در بهترین حالت، ناچیز و خُرد شمُردن مسوولان رژیم ولایت فقیه از سوی یکی از نزدیکترین یاران گرمابه ای آن است. عدم اعتراض طرفها و پخش بی کم و کاست این صحنه از سوی تلویزیون دولتی جمهوری اسلامی نشان داد که آقای چاوز چندان هم در ارزیابی خود از آنها به خطا نرفته است.

جمهوری اسلامی مُدتها است که کمابیش با بی اعتنایی تحقیرآمیز یا اعلام آشکار بیزاری از نمایندگان و فرستادگان خود در مجامع بین المللی کمابیش کنار آمده است. برای رژیم ایزوله ای که همه ی دوستان آن در پهنه بین المللی را با انگُشتان یک دست می توان شمُرد، قبول پرداخت هزینه ی گزاف برای فرستادن علامت حیات حتی از زیر لایه ضخیمی از خوار شُدن و به سختی مورد نکوهش قرار گرفتن، یک شر کم تر به حساب می آید.

کیفیت تازه ای که در این مُناسبات روی داده است، گُسترش بی اعتباری و کراهت از رژیم نظامی – امنیتی ولی فقیه حتی نزد همدمانی است که بابت دوستی شان نرخهای گزاف مُطالبه کرده و دریافت می کُنند. برای رژیمی که نفس اش زیر فشار یک جُنبش اجتماعی به شُماره اُفتاده است، کاهش جذابیتهای نقدی خود از سوی مُشتریانش می تواند علامت روشنی از آینده ای باشد که برایش تصور می شود.