۱۳۸۸/۱۰/۰۵
مجید محمدی (جامعه شناس)
گزارش های اولیه از تفریغ بودجه سال ۸۷ نمایانگر حدود ۱۷ میلیارد دلار اختلاف میان مبلغ حاصل از فروش میعانات گاز ، گاز طبیعی ، مایعات گازی ، فرآورده های نفتی و میزان واریز شده به خزانه است به این معنی که ارز حاصل از صادرات موارد فوق ، به حساب خزانه واریز نشده است. رقم واریز نشده به خزانه در سال های ۸۵ و ۸۶ نیز به ترتیب یک میلیارد دلار و ۱۰ میلیارد دلار بوده است. (جمهوری اسلامی، ۲۴ آذر ۱۳۸۸) مجله علمی نیچر در یک گزارش از سرقت علمی در ایران، به ارتکاب این عمل توسط بسیاری از مقامات و وزرای دولت احمدی نژاد پرداخت. (نیچر نیوز، ۹ دسامبر ۲۰۰۹) رضا زاده، رئیس ستاد ورزشی احمدی نژاد در انتخابات دهم رئیس جمهوری و همراهان وی در كادرفنی تیم ملی وزنه برداری ایران توسط كمیته ی فنی فدراسیون وزنه برداری به علت دوپینگ برای همیشه از مربیگری محروم شدند. (تابناک، ۲۵ آذر ۱۳۸۸)...
این اخبار از کدام واقعیت در نظام جمهوری اسلامی ایران حکایت دارند؟
حکومت تقلب
سه مورد فوق که تنها مواردی اندک از حجم گسترده ی حساب سازی، سرقت علمی و دوپینگ شایع در اداره ی امور کشور هستند، از شیوع تقلب در کشور حکایت دارند. سه مورد فوق تخلفاتی پراکنده و یک بار برای همیشه نبوده و نیستند. سرقت اطلاعاتی و علمی در دانشگاه ها بالاخص در میان مدیران کشور و رسانه های دولتی ایران امری شایع و نهادینه شده است. دوپینگ در رشته های ورزشی نه فقط بر اساس تصمیمات فردی ورزشکاران بلکه بعضا با هدایت مربیان و مدیران انجام می شود و کسانی که مرتکب این امور میشوند نه تنها تنزل مرتبه نمی بینند بلکه به ریاست فدراسیون ها منصوب می شوند (مثل مورد رضا زاده و انتصاب او به ریاست فدراسیون وزنه برداری) . اختلاس و حساب سازی و اختصاص دادن اموال دولتی به خود در میان مدیران جمهوری اسلامی قاعده است و نه استثنا و مدیرانی که اموال آنها پیش و پس مدیریت یکی باشد به تعداد انگشتان دست هم نمی رسند. مدیران بالایی و میانی از جعل سند یا سند سازی در دستگاه های دولتی برای تسریع در برخورداری خود و اعضای خانواده شان از امکانات دولتی استفاده می کنند. شرکت های شبه دولتی نیز اصولا برای تملک اموال دولتی توسط نیروهای نظامی و امنیتی شکل گرفته اند که نوعی تقلب به حساب می آید.
این سه پدیده، تلاش مدیران کشور را برای کسب ثروت و منزلت اجتماعی پس از به انحصار در آوردن قدرت و حذف نیروهای رقیب (حتی خودی ها) منعکس می سازند. حاکمان امروز سالها منتظر کسب این حد از قدرت بودند و حالا که بدان دست یافته اند می خواهند حداکثر استفاده را از آن ببرند و با تقلب و دروغ خود را در جمع طبقهی ممتازه جا بزنند. از این روش ها نه فقط در سطح ملی بلکه در سطح بین المللی برای ارتقای وضعیت حاکمان و ارائهی آمارهای موفقیت آنها و نیز تحکیم ادعای مدیریت جهانی استفاده می شود.
نفی اشرافیت دورهی هاشمی از سوی دولت احمدی نژاد نه نفی اشرافیت، بلکه مصداق آن است. اعضای رده های بالای این دولت و همپیمانان نظامی و امنیتی آن می خواهند چهرهی اشرافیت در ایران را تغییر دهند و با امتیازات ویژه مخالفتی ندارند. از این جهت کسانی که به واسطهی مخالفت با اشرافیت با دولت هاشمی مخالف بودند در این دولت جایی پیدا نکردند. در دوران عمر جمهوری اسلامی، هر دوره متعلق به گروهی از خودی ها بوده که منابع کشور را به خود اختصاص دهند و به طبقات ثروتمند جامعه ارتقا پیدا کنند.
سازوکار جبرانی
نظامیان و نیروهای امنیتی که با دولت احمدی نژاد بر سر کار آمدند در جامعه ی دانشگاهی از منزلتی برخوردار نبودند و در حدی نبودند که به مراتب بالای علمی برسند. آنها در مسابقه ثروت اندوزی نیز که از پایان جنگ آغاز شد خود را بازنده تلقی می کردند. همچنین می خواستند در دورهی مدیریت خود قله های علمی و فرهنگی و ورزشی جهان را با سرعت هرچه بیشتر فتح کنند. از این جهت به مدارک دانشگاهی از نوع آکسفورد، منزلت نویسندگان معروف دنیا، مدال های طلای رقابت های جهانی و درآمدهای مدیران شرکت های بزرگ جهان چشم دوخته بودند. به همین دلیل است که مدیران امروز دولت احمدی نژاد مرتبا کتاب هایی پر از عکس های گلاسه ی خود چاپ می کنند، تا نام خود را در صفحه ی اول کتاب بگذارند، یا به گالریهای نقاشی رفته و گرانترین تابلو را می خرند (مشاعی و خرید تابلوی هدیه ی تهرانی)، یا ساعتی ۲۵۰ هزار تومان حق الزحمه دریافت می کنند، که معادل با حقوق ماهانه ی یک معلم در ایران است.
طنز امروز مدیریت امروز جمهوری اسلامی آن است که ظرفیت آن در حد گروهی گروهبان کودتاچی در یکی از کشورهای آفریقایی فقیر است اما خود را در حد مدیریت جهان می بیند و برای رساندن خود به حد مدیریت جهانی تنها به روش های متقلبانه و غیر قانونی تمسک می جوید. مدیران جمهوری اسلامی می خواهند همان طور که قدرت را آسان به دست آوردند ثروت و منزلت اجتماعی را در حد حاکمان قدرت های بزرگ یک شبه با سرقت علمی، حساب سازی و دوپینگ به چنگ آورند.
باور پذیری تقلب در انتخابات
پرسشی که حاکمان جمهوری اسلامی در ماه های پس از انتخابات به احتمال زیاد از خود پرسیده اند آن است که مردم و جهانیان چرا گزارش های نامزدهای دیگر و کمیته ی صیانت از آرا را می پذیرند اما با گزارش های دولت با تردید مواجه می شوند؟
پاسخ پرسش را باید در مجموعهی رفتارهای خود جستوجو کنند. اگر مجموعه ی تقلب ها و دروغ های دیگر این حکومت نبود، تقلب در انتخابات توسط آن به این سرعت مورد قبول مردم ایران -که پس از چندین دهه شنیدن حرف های متناقض و دروغ دیر باور شده اند- قرار نمی گرفت. آن چه این باور را تحکیم کرد رفتار سرکوبگرانه ی حکومت پس از اعتراضات مردمی بود. رفتار حاکمان نظامی که یا به زبان آوردن سخنان تهدید آمیز و عمل به آنها بوده یا سخنان فریبکارانه و تقلب و جعل و وارونه زنی (با توجیه ضرورت تحکیم قدرت جبهه ی حق و تبلیغات برای آن)، آن چنان اعتماد اکثریت مردم به حکومت را زدوده که امروز اگر واقعیتی نیز بگویند کسی آنها را باور نمی کند.
تقلب گسترده در این حکومت که تقلب در انتخابات تنها یکی از گوشه های آن بود حکومتی را به تصویر می کشد که هیچ خط قرمز و خط ابتذالی در هیچ حوزهای ندارد. پایگاه اجتماعی حاکمان امروز ایران و نحوهی بیان و رفتار آن مقوم این دیدگاه است که برای حفظ قدرت "همه چیز مجاز است" و حاکمان هر گونه که بخواهند می توانند از قدرت خود بهره ببرند. تقلب و دروغگویی، حداقل آن و آدم کشی و شکنجه و تجاوز حد بالاتر آن است. بیمی که اکنون می رود آن است که حاکمان برای ماندن در حکومت در صورت مواجهه با فروپاشی، دست به کشتار جمعی و راه اندازی حمام خون زنند.
--------------------------------------
نظرات مندرج در این یادداشت الزاماً انعکاس نظر رادیوفردا نیست.
No comments:
Post a Comment